تاثیر وراپامیل بر آسیب ایسکمی-ریپرفیوژن و عملکرد تخمدان موش در پیوند هتروتوپیک

هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثرات وراپامیل بر پیوند هتروتوپیک تخمدان موشی است. چرا که با وجود پیشرفت های بسیار در زمینه پیوند انواع بافت ها، از جمله بافت تخمدان، این روش ها هنوز محدودیت هایی دارند. یکی از چالش های اصلی در زمینه جایگزینی بافت تخمدان، غلبه بر آسیب بافتی حاصله در طی فرایند های ایسکمی و ریپرفیوژن است. به طوریکه طی آزمایشات و بررسی های مختلف در زمینه پیوند بافت تخمدان مشخص شده که مقدار قابل توجهی از ذخیره فولیکولی در طی فرایند های ایسکمی/ریپرفیوژن به دنبال جایگزینی تخمدان، از بین می روند. جلوگیری یا کاهش آسیب های حاصله در نتیجه ایسکمی/ریپرفیوژن به عنوان یک دیدگاه درمانی تلقی شده که سبب بهبود عملکرد پیوند، افزایش بقای بافت تخمدان و پتانسیل باروری می گردد. در راه رسیدن به این فناوری، تلاش های بسیاری صورت گرقته و مشخص شده که یکی از مهم ترین عوامل مسبب و آغازگر آسیب ایسکمی/ریپرفیوژن ، تولید بیش از اندازه رادیکال های آزاد اکسیژن و غلظت افزایش یافته کلسیم درون سلولی است. در این راستا سعی بر این بود که با استفاده از وراپامیل که بلوکر کانال های کلسیمی و از طرفی کاهنده تولید ادیکال های آزاد در طی پروسه پیوند تخمدانی است، سبب بهبود عملکرد پیوندی و حفظ ذخیره فولیکولی شویم. بدین منظور این ماده در گروه های مختلف با سه دوز متفاوت 3/0، 5/1 و 3mg/kg، یک ساعت قبل از خروج بافت تخمدان به صورت درون صفاقی به موش های 4 هفته ای سوری نژاد nmri تزریق شد وسپس فرایند خروج و پیوند تخمدان سمت چپ به ماهیچه پشتی انجام گرفت و در ادامه تزریق این فاکتور های درمانی، به صورت پیوسته با فاصله زمانی یک روز در میان به مدت دو هفته ادامه یافت. دو هفته بعد از عمل پیوند، تخمدان های پیوندی را خارج کرده و در بخش اول کاری مطالعات بافت شناسی به روش رنگ آمیزی h&e به منظور یافتن دوز موثره وراپامیل و مقایسه ذخیره فولیکول های تخمدانی بین گروه های پیوندی تیمار نشده با وراپامیل و گروه های پیوندی تحت تیمار وگروه های غیر پیوندی انجام گرفت. در بخش دوم، بعد از طی پروسه پیوند و تزریق هورمون، تخمدان پیوندی و تخمدان سمت مقابل در همان موش (تخمدان غیر پیوندی ) خارج شده، تخمک های نابالغ جدا شدند و در محیط کشت بلوغ آزمایشگاهی به مدت 24 ساعت کشت داده شدند. بعد از آن تخمک های بالغ شده در مجاورت با اسپرم نر های همان نژاد به مدت 6-4 ساعت در محیط t6 انکوبه شدند سپس میزان تسهیم جنین ها تا مرحله بلاستوسیست بررسی شد. در بخش دیگر کاری، میزان استرس اکسیداتیو از طریق اندازه گیری میزان پراکسیداسیون لیپیدی سنجیده شد و در نهایت میزان آپاپتوز بافت های پیوندی و غیر پیوندی به روش ایمونوهیستوشیمی کاسپاز 3 اندازه گیری شد. در بخش اول مشاهده شد که هرچند تعداد انواع فولیکول ها در تخمدان های پیوندی نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری داشت اما در گروه های پیوندی تیمار شده با وراپامیل، ذخیره فولیکول های بدوی و اولیه تا حد گروه کنترل، حفظ شده بود. در بخش دوم، نتایج نشان داد که میزان بلوغ، لقاح و تکوین تخمک های پیوندی پایین تر از تخمک های حاصله از تخمدان های غیرپیوندی است و تیمار وراپامیل نیز در گروه های پیوندی تفاوت معنی داری را موجب نشده بود. تیمار وراپامیل در گروه های پیوندی، کاهش معنی داری را در میزان استرس اکسیداتیو موجب شده بود و در نهایت میزان آپاپتوز بافتی در گروه های پیوندی تیمار شده با وراپامیل در مقایسه با گروه های پیوندی تیمار نشده، کاهش چشمگیری داشت.